تلاش شرکت “رین‌میکر تکنولوژی” برای استفاده از پهپادهای کوچک در بارورسازی ابرها با مقاومت اتحادیه خلبانان خطوط هوایی مواجه شده است. این اتحادیه از سازمان هوانوردی فدرال (FAA) خواسته تا درخواست این استارتاپ را رد کند، مگر اینکه استانداردهای ایمنی سخت‌گیرانه‌تری را رعایت کند.
تصمیم سازمان هوانوردی فدرال نشان خواهد داد که این سازمان چه دیدگاهی نسبت به تغییرات آب‌وهوایی توسط سیستم‌های هوایی بدون سرنشین دارد. سرنوشت سرمایه‌گذاری “رین‌میکر” روی پهپادهای کوچک در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.
اتحادیه خلبانان خطوط هوایی (ALPA) به سازمان هوانوردی فدرال اعلام کرده است که درخواست “رین‌میکر” “نمی‌تواند سطح ایمنی معادل را نشان دهد” و “یک خطر ایمنی جدی” محسوب می‌شود.
“رین‌میکر” به دنبال معافیت از قوانینی است که حمل مواد خطرناک توسط پهپادهای کوچک را ممنوع می‌کند. این استارتاپ در تیر ماه درخواست خود را ارائه کرده است و سازمان هوانوردی فدرال هنوز تصمیمی نگرفته است. در عوض، این سازمان درخواست اطلاعات تکمیلی داده و خواستار ارائه جزئیات بیشتر در مورد عملیات و ایمنی شده است.
“رین‌میکر” در درخواست خود پیشنهاد داده است که از دو نوع مشعل، یکی “سوزانده‌شونده در محل” و دیگری قابل پرتاب، بر روی کوادکوپتر “ایلایژا” (Elijah) خود برای پراکنده کردن ذرات محرک بارش استفاده کند. “ایلایژا” حداکثر ارتفاع 4500 متری از سطح دریا را دارد که در داخل حریم هوایی کنترل‌شده‌ای قرار دارد که هواپیماهای تجاری به‌طور معمول در آن پرواز می‌کنند. پهپادها برای پرواز در داخل این محدوده نیاز به مجوز از کنترل ترافیک هوایی دارند.
درخواست “رین‌میکر” می‌گوید که این شرکت در حریم هوایی کلاس G (کنترل‌نشده) فعالیت خواهد کرد، مگر اینکه مجوز دیگری دریافت کند. اتحادیه خلبانان خطوط هوایی اشاره می‌کند که در این درخواست به‌طور واضح مشخص نشده است که پروازها در کجا و در چه ارتفاعی انجام خواهند شد. “رین‌میکر” و اتحادیه خلبانان خطوط هوایی به درخواست‌های خبرنگار برای اظهار نظر پاسخ ندادند.
این اتحادیه همچنین به خود مشعل‌ها اعتراض دارد و نگرانی‌هایی را در مورد زباله‌های ناشی از اجسام خارجی و ایمنی آتش‌سوزی مطرح می‌کند. اتحادیه خلبانان خطوط هوایی خاطرنشان می‌کند که این درخواست شامل مدل‌سازی مسیر پرتاب محفظه‌های پرتاب‌شدنی یا تجزیه و تحلیل اثرات زیست‌محیطی مواد شیمیایی نیست.
با این حال، “رین‌میکر” می‌گوید که این پروازها در مناطق روستایی و بر فراز املاکی که متعلق به مالکان خصوصی است و “رین‌میکر روابط کاری نزدیکی با آن‌ها برقرار کرده است” انجام خواهد شد.
بارورسازی ابرها در حال حاضر نیز انجام می‌شود، عمدتاً در غرب ایالات متحده، با هواپیماهای سرنشین‌دار که با هماهنگی سازمان‌های دولتی پرواز می‌کنند. استراحتگاه‌های اسکی برای کمک به سفید نگه داشتن پیست‌های خود، این عملیات را سفارش می‌دهند و مناطق آبیاری و آب برای ایجاد پوشش برفی در زمستان، این پروازها را انجام می‌دهند تا به تغذیه مخازن خود در طول ذوب بهار کمک کنند.
روش کلی بارورسازی ابرها به دهه 1330 شمسی (1950s) بازمی‌گردد. دانشمندان با پاشیدن ذرات کوچک به داخل ابرهای خاص متوجه شدند که می‌توانند باعث بارش شوند. به طور معمول، در عملیات بارورسازی ابرها از یدید نقره برای ذرات استفاده می‌شود، عمدتاً به این دلیل که شکل کریستال‌های یخ را تقلید می‌کنند.
هنگامی که یک ذره یدید نقره به قطرات آبی برخورد می‌کند که فوق‌سرد شده‌اند، باعث می‌شود قطره به سرعت منجمد شود، زیرا آب آن در حال حاضر زیر نقطه انجماد است. پس از تشکیل کریستال یخ، در صورت مناسب بودن شرایط، می‌تواند به سرعت رشد کند، سریعتر از یک قطره آب مایع در شرایط مشابه. به علاوه، رشد سریع به کریستال‌ها کمک می‌کند تا بیشتر از یک قطره آب دوام بیاورند، که ممکن است قبل از اینکه فرصتی برای باریدن به عنوان بارش داشته باشد، تبخیر شود.
تغییر “رین‌میکر” – انجام این کار با پهپاد به جای خلبان – می‌تواند در بلندمدت ایمن‌تر باشد. این شرکت اشاره می‌کند که پروفایل‌های پروازی به شدت محدود شده‌اند، توسط یک خلبان از راه دور و خدمه آموزش‌دیده، بر فراز مناطق روستایی نظارت می‌شوند و سایر بررسی‌های ایمنی در محل انجام می‌شود.
اتفاقات بعدی به این بستگی دارد که آیا سازمان هوانوردی فدرال فکر می‌کند این اقدامات کاهنده کافی هستند یا خیر. هر تصمیمی که گرفته شود، پاسخ این سازمان احتمالاً لحن رویکردهای جدید بارورسازی ابرها را تعیین خواهد کرد.
منبع : techcrunch.com
